Dinsdag 9 juni t/m maandag 15 juni 2015
Ontwaken in Halkida
KM 43935
38.47003 23.61240
Ontwaken in Halkida
KM 43935
38.47003 23.61240
Behalve rond een uur of één ’s nachts, waarop we wakker
schrokken van de vuilniswagen die met veel zwaailichten en luid roepend
personeel de drie grote containers pal achter ons kwam legen. Zo midden in een
diepe slaap leek het alsof ze de hele bus kwamen inladen.
Nou ja, beter te laat dan nooit de vuilnis ophalen, zoals het vaak het geval lijkt te zijn in Greece.
Nou ja, beter te laat dan nooit de vuilnis ophalen, zoals het vaak het geval lijkt te zijn in Greece.
’s Morgens bij daglicht ziet alles ...
er heel vriendelijk en
rustig uit. Als je in het donker ergens aankomt heb je niet altijd goed zicht
op waar je terecht bent gekomen.
Als we aan het ontbijt zitten komt de plaatselijk oudijzerboer eens neuzen in de containers achter ons, maar helaas voor hem zijn die dus vers geleegd.
er heel vriendelijk en
rustig uit. Als je in het donker ergens aankomt heb je niet altijd goed zicht
op waar je terecht bent gekomen.Als we aan het ontbijt zitten komt de plaatselijk oudijzerboer eens neuzen in de containers achter ons, maar helaas voor hem zijn die dus vers geleegd.
Rond 10:00 uur vertrekken we op weg naar hopelijk een plek
waar we het een week kunnen uithouden.
We hebben één van onze 'geheime' tips in gedachten, maar dat heeft al vaker een teleurstelling opgeleverd. Deze echter lijkt alles te hebben, behalve een waterkraan en/of douche. Maar we weten dat we het met onze voorraad van 100 liter watertank, 12 liter boiler en nog een reservecan van 18 liter ongeveer een week kunnen uithouden. Dat is voor 1 keer per persoon per dag douchen, 1 keer per dag afwassen, het doorspoelen van ons toilet, en 1 klein handwasje.
Voor drinkwater gebruiken we altijd gekocht flessenwater, en we hebben nog 4 x 1 ½ liter cans die we vullen uit betrouwbare bron.
Alsof iemand het goed met ons voor heeft – maar daar geloof
ik niet in, dus het is toeval – missen we een afslag, en vinden na 2 minuten
een goed stromende bron langs de weg.
Onze hele voorraad water wordt dus op peil gebracht, en dan gaan we door naar (hopelijke) ónze plek…
Onze hele voorraad water wordt dus op peil gebracht, en dan gaan we door naar (hopelijke) ónze plek…
Als we de bergrug over zijn dalen we kriskras weer af, en in
elke bocht vangen we een glimp op van onze bestemming. Als we ergens in een
bocht kunnen stoppen bekijken we een en ander eens met onze verrekijker, en we
kunnen ons dan nauwelijks voorstellen dat we amper een auto zien staan of
überhaupt mensen zien.
Een baai van honderden meters lang waar, zo van een afstand te zien, het moeilijk wordt te kiezen onder welke eucalyptus of tamarisk onze bus te plaatsen.
Maar van dichtbij is alles misschien anders. We dalen af door het stille dorpje ….. en dan rijden we al bijna het strand op. Bij de eerste boom zeggen we al ‘hier kan die mooi staan’, maar dan moet de hele baai nog beginnen. De weg wordt onverhard en daar worden we afgeschrokken door minstens 3 verbodsborden met afbeeldingen van zo ongeveer de eerste caravans en tenten die op de markt kwamen, en die moeten zeggen ‘no camping!’.
We rijden toch de strandweg maar eens op. En iets verder vinden we onder de bomen tientallen caravans met voortenten die zich blijkbaar van de verbodsborden niks hebben aangetrokken. In tegenstelling tot veel andere plekken waar Griekse wildkampeerders staan ziet het er hier allemaal keurig uit. Alsof er afgesproken is ‘ok, het mag niet, we doen het toch, maar we zorgen niet voor wat voor overlast dan ook’.
Een baai van honderden meters lang waar, zo van een afstand te zien, het moeilijk wordt te kiezen onder welke eucalyptus of tamarisk onze bus te plaatsen.
Maar van dichtbij is alles misschien anders. We dalen af door het stille dorpje ….. en dan rijden we al bijna het strand op. Bij de eerste boom zeggen we al ‘hier kan die mooi staan’, maar dan moet de hele baai nog beginnen. De weg wordt onverhard en daar worden we afgeschrokken door minstens 3 verbodsborden met afbeeldingen van zo ongeveer de eerste caravans en tenten die op de markt kwamen, en die moeten zeggen ‘no camping!’.
We rijden toch de strandweg maar eens op. En iets verder vinden we onder de bomen tientallen caravans met voortenten die zich blijkbaar van de verbodsborden niks hebben aangetrokken. In tegenstelling tot veel andere plekken waar Griekse wildkampeerders staan ziet het er hier allemaal keurig uit. Alsof er afgesproken is ‘ok, het mag niet, we doen het toch, maar we zorgen niet voor wat voor overlast dan ook’.
Aan het eind van het stuk komen we weer op de verharde weg
uit, waar een modern uitziende lounge/koffietent is gesitueerd.
We rijden weer terug (ook aan deze kant staat het een en ander aan verbodsborden), voorbij de caravans, tot we op een meer open stuk komen, en gokken er toch maar op dat we gewoon kunnen blijven staan hier. Tot nu toe hebben we slechts één auto met één persoon gezien op dit hele stuk bijna paradijselijke strand.
We friemelen de bus op een mooi gelijk stuk pal aan het zand en zeggen ‘niks meer aan doen, hier blijven we een week’.
En dat doen we dan ook. Erg veel gebeurt er ook niet, vandaar dat we de hele week samenvatten in dit verslag.
Elke dag gaat de luifel een stukje uit om de zijkant van de bus wat uit de rechtstreekse zon te houden, want het wordt elke dag een beetje warmer.
Elke dag leggen we ons te rusten op onze roze strandmat op ons bijna eigen huisstrand. We zwemmen af en toe in de prachtige heldere zee, die voor Monique echter nog niet de ideale temperatuur heeft bereikt. Ik schat dat het water nu ongeveer 20 graden is. Wél heerlijk verkoelend dus!
Is het in de zon te heet, dan is het heerlijk vertoeven in de schaduw van de prachtige eucalyptussen die achter ons staan.
Waarom er op de bergtoppen achter ons windmolens staan, en de stammen van de eucalyptussen één kant op staan, zijn we na een paar dagen ook achter: elke dag waait het met naar ik schat een windkracht 5. De wind komt in de eerste dagen van achter onze bus dus wij zitten op ons huisstrand aardig beschut. Maar een stukje op het water trekt het lekker aan. Een aflandige wind dus. Een ideale baai om op het vlakke water heen en weer te zoeven met een windsurfboard. Angst om op de grote open zee terecht te komen is niet nodig want er ligt nog een eiland dat de sikkelvormige baai deels van het open water afsluit.
Later zal de wind wat heen en weer gaan qua richting, maar het is elke dag surfweer. Helaas heb ik geen surfspullen (meer) (bij me).
Na een paar dagen hebben we in de gaten dat er steeds weer dezelfde mensen komen (waarschijnlijk uit de buurt) voor hun eigen ritueel.
De auto wordt geparkeerd onder bij voorkeur dezelfde boom, dan even zwemmen, of alleen maar effe in de schaduw van de boom zitten, een stukje langs en door de waterkant lopen, en na een uurtje weer naar huis.
’s Avonds komen er af en toe wat mensen vissen, maar het is allemaal buiten steenworp afstand.
En elke ochtend en avond komen dezelfde mensen voorbij gewandeld. Het zijn allemaal ouderen die vermoedelijk in het dorp wonen.
Woensdag fietsen we ook nog naar een dorpje verderop waar een haventje is. Veel is er echter niet te beleven. We ontdekken er slechts één geopende taverne.
Elke ochtend horen en zien we dezelfde auto toeterend voorbij komen. Pas op vrijdag stopt hij ook bij ons en komen we erachter dat het de bakker is. Voortaan stopt hij elke dag, en hebben we vers brood en wat lekkers voor bij de koffie, of zonder de koffie.
Dan wordt het weekend en vanaf vrijdagavond komen er wat bewoners van de caravans die verderop onder de bomen geparkeerd staan. Ook worden er her en der wat tentjes opgezet en bootjes aan de waterlijn gelegd.
Een typisch Grieks weekend voor de boeg. Het zal dus wat drukker worden.
Zaterdag hebben we leuk contact met een Griekse familie met 3 generaties die naast ons komt staan. Dat zie je veel aan het strand. De hele familie een dagje uit om te vissen, spelen, zwemmen, barbecueën en gewoon lekker onder een boom zitten niksen.
Oma van het stel is een leuke Braziliaanse die met een Griek is getrouwd en al 40 jaar in Griekenland woont.
We rijden weer terug (ook aan deze kant staat het een en ander aan verbodsborden), voorbij de caravans, tot we op een meer open stuk komen, en gokken er toch maar op dat we gewoon kunnen blijven staan hier. Tot nu toe hebben we slechts één auto met één persoon gezien op dit hele stuk bijna paradijselijke strand.
We friemelen de bus op een mooi gelijk stuk pal aan het zand en zeggen ‘niks meer aan doen, hier blijven we een week’.
En dat doen we dan ook. Erg veel gebeurt er ook niet, vandaar dat we de hele week samenvatten in dit verslag.
Elke dag gaat de luifel een stukje uit om de zijkant van de bus wat uit de rechtstreekse zon te houden, want het wordt elke dag een beetje warmer.
Elke dag leggen we ons te rusten op onze roze strandmat op ons bijna eigen huisstrand. We zwemmen af en toe in de prachtige heldere zee, die voor Monique echter nog niet de ideale temperatuur heeft bereikt. Ik schat dat het water nu ongeveer 20 graden is. Wél heerlijk verkoelend dus!
Is het in de zon te heet, dan is het heerlijk vertoeven in de schaduw van de prachtige eucalyptussen die achter ons staan.
Waarom er op de bergtoppen achter ons windmolens staan, en de stammen van de eucalyptussen één kant op staan, zijn we na een paar dagen ook achter: elke dag waait het met naar ik schat een windkracht 5. De wind komt in de eerste dagen van achter onze bus dus wij zitten op ons huisstrand aardig beschut. Maar een stukje op het water trekt het lekker aan. Een aflandige wind dus. Een ideale baai om op het vlakke water heen en weer te zoeven met een windsurfboard. Angst om op de grote open zee terecht te komen is niet nodig want er ligt nog een eiland dat de sikkelvormige baai deels van het open water afsluit.
Later zal de wind wat heen en weer gaan qua richting, maar het is elke dag surfweer. Helaas heb ik geen surfspullen (meer) (bij me).
Na een paar dagen hebben we in de gaten dat er steeds weer dezelfde mensen komen (waarschijnlijk uit de buurt) voor hun eigen ritueel.
De auto wordt geparkeerd onder bij voorkeur dezelfde boom, dan even zwemmen, of alleen maar effe in de schaduw van de boom zitten, een stukje langs en door de waterkant lopen, en na een uurtje weer naar huis.
’s Avonds komen er af en toe wat mensen vissen, maar het is allemaal buiten steenworp afstand.
En elke ochtend en avond komen dezelfde mensen voorbij gewandeld. Het zijn allemaal ouderen die vermoedelijk in het dorp wonen.
Woensdag fietsen we ook nog naar een dorpje verderop waar een haventje is. Veel is er echter niet te beleven. We ontdekken er slechts één geopende taverne.
Elke ochtend horen en zien we dezelfde auto toeterend voorbij komen. Pas op vrijdag stopt hij ook bij ons en komen we erachter dat het de bakker is. Voortaan stopt hij elke dag, en hebben we vers brood en wat lekkers voor bij de koffie, of zonder de koffie.
Dan wordt het weekend en vanaf vrijdagavond komen er wat bewoners van de caravans die verderop onder de bomen geparkeerd staan. Ook worden er her en der wat tentjes opgezet en bootjes aan de waterlijn gelegd.
Een typisch Grieks weekend voor de boeg. Het zal dus wat drukker worden.
Zaterdag hebben we leuk contact met een Griekse familie met 3 generaties die naast ons komt staan. Dat zie je veel aan het strand. De hele familie een dagje uit om te vissen, spelen, zwemmen, barbecueën en gewoon lekker onder een boom zitten niksen.
Oma van het stel is een leuke Braziliaanse die met een Griek is getrouwd en al 40 jaar in Griekenland woont.
Nadeel van deze plek zijn soms wel de vliegjes, vliegen en
klotevliegen. Ok, één voordeel hebben ze: ik word een stuk leniger in mijn
schouders doordat ik ze steeds van mijn rug probeer te slaan.
Maar er is prima mee te leven. Zo is het altijd wel wat.
Maar er is prima mee te leven. Zo is het altijd wel wat.
Vanaf zondag komt ook de groenteboer aan de deur. Die hoor
je hier al van verre aankomen. Ze roepen het hele assortiment via een megafoon
op het dak de wijde omtrek in. Met ons beperkte Grieks menen we toch echt een
assortiment van minstens 20 verschillende artikelen te herkennen. Als Monique
wat bij de beste man gaat kopen heeft hij slechts een stuk of vier soorten
groenten en fruit.
Waarschijnlijk heeft hij geroepen (vertaald): ‘perziken, perziken, nog meer perziken, aardappelen, kleine en grote aardappelen, kersen, ik heb ook perziken, kersen in de aanbieding, nog meer kersen, ik heb ook perziken, ja perziken, wie wil er kersen, mooie grote kersen, ook kleine kersen, kersjes dus, en tot slot heb ik hele mooie perziken’. En dat begint het verhaaltje opnieuw. Nee, en geen bandje mensen, alles live!
Waarschijnlijk heeft hij geroepen (vertaald): ‘perziken, perziken, nog meer perziken, aardappelen, kleine en grote aardappelen, kersen, ik heb ook perziken, kersen in de aanbieding, nog meer kersen, ik heb ook perziken, ja perziken, wie wil er kersen, mooie grote kersen, ook kleine kersen, kersjes dus, en tot slot heb ik hele mooie perziken’. En dat begint het verhaaltje opnieuw. Nee, en geen bandje mensen, alles live!
Ook de politie komt een keer voorbij met hun 4-wheel drive.
Maar die lijken het geen probleem te vinden dat wij (en nog een camper) er
staan.
Maandag is de rust weder gekeerd en is het hele paradijs
bijna weer voor ons alleen. We krijgen even bezoek van een Griek en zijn
zoontje die we al eerder voorbij zagen lopen en ons heel vriendelijk ‘Yassas’
zeiden.
Hij komt bij ons aan en stelt zich meteen voor:’Hello, I am Cristos and this is
my son Fillipos’.
Een leuke vent met een leuk verlegen zoontje. Cristos vertelt dat hij in een dorp verderop woont en net als vele locals een ‘cabin’ (voor ons een caravan) hier aan het strand heeft.
Waarschijnlijk wordt het vrij kamperen hier dus gewoon getolereerd zolang alles maar netjes onderhouden wordt. De borden ‘no camping’ staan er, zo wij vermoeden, om teveel toeristen af te schrikken.
Een leuke vent met een leuk verlegen zoontje. Cristos vertelt dat hij in een dorp verderop woont en net als vele locals een ‘cabin’ (voor ons een caravan) hier aan het strand heeft.
Waarschijnlijk wordt het vrij kamperen hier dus gewoon getolereerd zolang alles maar netjes onderhouden wordt. De borden ‘no camping’ staan er, zo wij vermoeden, om teveel toeristen af te schrikken.
Ach ja, er is ook nog een dag een Oostenrijkse camper naast
ons gekomen. Een stelletje onbeschofte oudere mensen die het amper in hun hoofd
haalden om maar enig teken van begroeting te geven. Al deden wij verschillende
pogingen met handje zwaai en hoofdje knik. Zelfs toen de zak op het stukje
strand pal voor ons uitgebreid de omtrek stond te filmen reageerde hij niet op
mijn ‘hallo’. Een uurtje later, toen ik het water uitkwam van het zwemmen,
reageerde hij op een handje zwaai van me.
We hebben hier zo’n hekel aan. Ik heb het al vaker geschreven: je zult ons maar nodig hebben als er plotseling iets ernstigs met je is. Willen ze dan nog niks met ons te maken hebben als één van hun beiden bijvoorbeeld een hartinfarct krijgt? Zullen we dan ook ons hoofd omdraaien?
Even elkaar begroeten, meer hoeft niet.
We hebben hier zo’n hekel aan. Ik heb het al vaker geschreven: je zult ons maar nodig hebben als er plotseling iets ernstigs met je is. Willen ze dan nog niks met ons te maken hebben als één van hun beiden bijvoorbeeld een hartinfarct krijgt? Zullen we dan ook ons hoofd omdraaien?
Even elkaar begroeten, meer hoeft niet.
Tja, elke dag grillen we het een en ander op het strand en
drinken het een en ander op het strand.
Ook met de lokale eenden raken we bevriend. Elke avond rond dezelfde tijd komen ze aangezwommen en op het laatst komen ze zelfs al naar onze deur gewaggeld. Als we nog een week langer zouden blijven hadden we ze waarschijnlijk tam gemaakt, en kunnen vangen voor op de barbecue.
Dus het is keileuk hier en we willen nóóóóóoóóit meer weg. Maar inmiddels is het maandagavond de 15e geworden. Dat betekent de laatste avond hier, morgen gaan we naar Valimitika aan de noordkust van de Peleponnessos.
Maar de volgende keer Evia gaan we beslist hier weer een aantal dagen naartoe.
Ook met de lokale eenden raken we bevriend. Elke avond rond dezelfde tijd komen ze aangezwommen en op het laatst komen ze zelfs al naar onze deur gewaggeld. Als we nog een week langer zouden blijven hadden we ze waarschijnlijk tam gemaakt, en kunnen vangen voor op de barbecue.
Dus het is keileuk hier en we willen nóóóóóoóóit meer weg. Maar inmiddels is het maandagavond de 15e geworden. Dat betekent de laatste avond hier, morgen gaan we naar Valimitika aan de noordkust van de Peleponnessos.
Maar de volgende keer Evia gaan we beslist hier weer een aantal dagen naartoe.
Wat een heerlijke plek!
Truste
OK, dat was het verhaal, hier wat beelden:
OK, dat was het verhaal, hier wat beelden:
|
 |
 |
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
|
Dinsdag 9 juni 2015
Overnachten in ....we hebben de locals beloofd er geen ruchtbaarheid aan te geven.
KM 44022
Overnachten in ....we hebben de locals beloofd er geen ruchtbaarheid aan te geven.
KM 44022
Geen opmerkingen:
Een reactie posten